تک بیتی، دوبیتی، رباعی های ناب
***
با آتش دل مشعله افروز جهانم
خورشید دمی تاب نیارد شررم را
محمودگلشن کردستانی
***
تا زدم خیمه به سر منزل هستی نکشید
غم ز دل پای به قدر مژه بر هم زدنی
ترسم ای غم چو از این منزل خاکی گذرم
بینمت باز هم آغوش دلم در کفنی
علیرضای تبریزی
***
پای در کوره ی افروخته بگذار و منال
ای که گفتی مده از دست شکیبایی را
بی خبر بودم از این نکته که دارد در پی
باده پیمایی من بادیه پیمایی را
ابوتراب جلی
***
تا بود پاره های دلم در کنار بود
از مپرس قصه ی بوس و کنار را
امیرفیروزکوهی
***
خمر دنیا با خمار و گل به خار آمیختست
نوش می‌خواهی هلا! گر پای داری نیش را
سعدی
***
دوام عیش و تنعم نه شیوه عشقست
اگر معاشر مایی بنوش جام غمی
حافظ شیرازی
***
غنچه ی پژمرده ی دل کی به شادی بشکفد
کز خزان غمناکتر بینم بهار خویش را
تا بسازد اندکی با تلخی بسیار عمر
پندها دادم دل ناسازگار خویش را
ابوالحسن ورزی
***
پای در گل مانده همچون سرو در صحرای حیرت
بی سبب بر خویش بستم تهمت آزادگی را
بهادر یگانه
***
چو کوهی از گرانباری زمینگیرم در این وادی
خوش آن در کوه و صحرا به سرمستی دویدن ها
پژمان بختیاری
***
تو را به باغ محبت به اشک پروردم
مبر ز خاطر خود باغبان تنها را
مهدی سهیلی
***
ز دست مردم بیگانه خو نمی رنجم
که ما رفیق جفا پیشه دیده ییم بسی
مجید شفق
***
مهر کردم دوستان دشمن شدند
باختم در بازی مردانگی
مهدی سهیلی
***
آن چنان کز من جدا بنشست و در خاکم نشاند
چشم دارم از رقیبش چرخ بنشاند جدا
پارسای تویسرکانی
***
ز باغ عشق تو هرگز گلی به کام نچیدم
به روز گلبن حسنت گلی به کام نچینی
شهریار
***
ای دل منال در قدم اول از گزند
در راه عشق تو چه دیدی ؟ بیا هنوز!
اوحدی مراغه ای
***
نازک مگوی ساعد خوبان که خرد کرد
چندین هزار پنجه ی زورآزمای را
امیرخسرو دهلوی
***
بحر آرامم، مشورانم به قهر تندباد
گر نمیخواهی به جان آسیب توفان مرا
جز تو ای امید غافل مانده ی آینده ام
هرکسی داند از این آغاز انجام مرا
علی اشتری
***
شاعر نیم و شعر ندانم که چه باشد