گردون نخواست بنگرد آسوده سر مرا         زین رو کشاند رخت بسوی سفر مرا

سوی دیار و شهر فراموشیم فکند                   دست پلید گیتی بیدادگر مرا

سیمرغ روزگار به مکر و غدر نهاد           از پشت کوه قاف بسی دورتر مرا

گویی که خار بودم و خس یا چو پر کاه         کز آن سرم پراند بسوی دگر مرا

می کاودم غریبی و می کاهدم ز جان         غم می تراشد از سرشب تا سحر مرا

در کشوری که من نشناسم زبانشان          در کشوری که کس نشناسد هنر مرا

نه جای ماندن است و نه یارای رفتنم       گویی که بسته بال و شکسته است پر مرا

این باغ های پرگل و این سبزه های پاک            بیگانه می رسند همه در نظر مرا

آواره از دیارم و این خوبتر که نیست            جز غم در این دیار کسی همسفر مرا

اینجا صدا بگوش خدا هم نمی رسد        کو پاسخی ز حاصل کار بشر مرا

گم شد مرا شمارش ایام روز و شب        حیرت فزود گردش شمس و قمر مرا

نوروز ما بموسم پاییز شد قرین       بنگر کجا کشانده قضا و قدر مرا

هر روز پیش تر رود ایام و بیش تر      قدرت ز پا بگیرد و نور از بصر مرا

زی شصت سال پست و بلندای زندگی         هرگز نبوده محنت از این بیشتر مرا

غربت ز یک طرف کهولت وحرمان زیک طرف     آن یک شراره می زند این یک شرر مرا

یادش بخیر باد جوانی که حسرتش           یک لحظه هم نمی رود از دل بدر مرا

آنروز ذوق و شوق بُد و شورو عشق بود           امروز اثر نمانده از آن شور و شر مرا

آنروز یار و دوست مرا بی شماره بود       اینک کسی نیاورد اندر شُمر مرا

آنروز اگر زمانه ز دستم مَفر نداشت         امروز از این پلید نباشد مَفر مرا

شیری که داده بود مر این عجوزه دهر       آوردش از دماغ دوباره، بدر مرا

هر قطره اش ز روزنه دیدگان چکید       شهدی چشانده بود جوانی اگر مرا

چندی اگر کنار کمان ابروان گذشت       امروز نیست غیر کمانی کمر مرا

زان طبع شوخ و شاد نشانی نمانده است       زان خنده ها نمانده به لب ها اثر مرا

تلخی گرفته طبع من این شعر نغز نیست      با خاطر حزین نسزد شعر تر مرا

در (سیدنی) چو ناصرخسرو شدم که گفت   « آزرده ساخت کژدم غربت جگر مرا»

خاکش به جان ببوسم و بر دیدگان کشم    افتد اگر دوباره به تهران گذر مرا

جان مرا به نامه ات ای دوست شاد کن      ترسم خدای نکرده نبینی دگر مرا 

( حسین مصطفوی ( آذر))