ما سبکباریم و از لغزیدن ما چاره نیست

عاقلان با این گران سنگی چرا لغزیده اند؟

***

گرگ درنده ای تاخت به من به نام زندگی 

                 پنجه که در جگر زند نام نهد نفس مرا        (شهریار)

***

به گریه بر سر راهش فتاده بودم دوش  

بخنده گفت از این رهگذر چه می خواهی؟

***

گر خزان حمله کند بنده آن بلبل مستم 

که جدایی نکند از گل و در لانه دهد جان

***

ای که می گویی مشو دیوانه زلفش بگو    

تا نجنباند نسیم صبحدم زنجیر ما

***

از برای تجربت چندی مرا دیوانه کن

گر به از مجنون نباشم باز عاقل کن مرا

***

گر در اوج فلک باید مرد               

                   عمر در گَند به سر نتوان برد     (خانلری)

 ***

دوباره می سازمت وطن، اگر چه با خشت جان خویش

                ستون به سقف تو می زنم، اگرچه با استخوان خویش    (بهبهانی)

***

گفتمش با غم هجران چه کنم؟       گفت: بسوز

گفتمش چاره این سوز بگو            گفت: بساز

***